മൗനമാം പുഷ്പങ്ങൾ നമുക്കിടയിൽ ചിതറിയപ്പോൾ,
നിൻ മന്ദസ്മിതം വാചാലമായി.
പ്രണയമാം താഴ് വരയിൽ ഞാൻ ഏകാന്തത നുകർന്നപ്പോൾ,
നിൻ പുഞ്ചിരി എന്നിക്ക് കൂട്ടു നിന്നു.
എന്റെ വാക്കുകൾ നിന്റെ മുന്നിൽ പതറിയപ്പോൾ,
നിൻ കണ്ണുകൾ എന്നെ അറിഞ്ഞു.
ദുരെയെങ്കിലും സഖീ നീയെനിക്കൊപ്പമുണ്ട്
എന്നും എപ്പോഴും ഇനി എല്ലായ്പ്പോഴും.
എന്തെന്നാൽ അളവുകോലുകൾക് പറയാനാകാത്തത്
നമ്മുടെ പ്രണയ ദൂരം.
പ്രണയത്തിന് ഒരു മുഖമുണ്ടെങ്കിൽ, എനിക്ക് അത് നിന്റേതാണ്
നിന്റേതല്ലാത്തതൊന്നും എനിക്ക് പ്രണയമല്ല.
നിന്റേതല്ലാത്തതൊന്നും എന്റെ യൗവ്വനത്തിനർഹമല്ല.
കണ്ണുനീരിന്റെ നോവിനും അപ്പുറത്ത്
നിന്റെ സാമീപ്യം ഞാൻ കൊതിക്കുന്നു.
ഞാൻ അറിയുന്നു. ആനന്ദം.
(ManuRahim)
